Khasede kabul edilmeyen – Khabze değildir !
Khasede söylenmeyen — Söylenmemiştir !
Çok oldu bunun gerçekleştiği. O zaman Nartlar daha
küçüktü. Çerkesler Kafkasya’da yaşayan halkların önderlerindendi. Dünya
sürekli bahar havasında, ırmaklar kıyıları taşarak, ağaçlardan bal
suları akarak, toprağı işlemeden ürettiğini sana vererek, ağrı sızı
olmadan, insanın da ölümsüz yaşadığı zamandı. Geçen yüzyıllar dünyayı
değiştirdi. Yaz, sonbahar, kış mevsimleri yaşamda yerini aldı. İnsanlar
mal-mülk edinmeye başladı, toprak altını su altını çevirdiler.
Düşünce yüzü ağarttı, iş yapmak elleri aşındırdı, rekabet insanları
düşmanlaştırdı. Yaşamda yapışık sınırlar oluştu… Köyler, bilinmeyen
halklarca saldırıya uğramaya, talan edilmeye başlandı. İnsanlar
kendilerini savunmaya, ormanlara ya da dağlara sığınmaya başladı.
Korunmasızlarla yaşlılar kendilerini korumakta zorlanıyorlardı, başını
alıp giden köy yok ediliyor, düşmana esir düşüyorlardı. Esir düşmek
onurlu insanlar için ölümden beterdi. Köylerden alınanlar uzak ülkelere
satılıyor, köleleştiriliyorlardı. Gençler gözetlenerek, yeterince
savaşabilir şekilde eğitiliyor, yaşlıların da ayak bağı konumuna
gelecekleri kabul ediliyordu. Bundan ötürü, yaşlanmış olanlar yeterince
gücü kalmamış olduğu için dağdan atılmaya başlandı. Dağ da belirlendi. Yaşlıların tepesine
giden yol çetindi. Kocaman büyük taşların üzerinden yükselen sivri uçlu
tepeler görünüyordu. O dönem Karadeniz kıyısındaki Çerkes köyünde usta
avcı Kahir oğluyla yaşıyordu. Oturmadan, durmadan
çalışarak yaşamda yüz yıla ulaşmıştı. Ancak onu da düşünceleri
yaşlandırdı, yüzü buruştu, güçsüzleşti. Khabzeyi denetleyen gurup gelip
Kahir’in oğluna söylediler :– Zamanı geldi babanın! babanı ihtiyarlar tepesi bekliyor.
Oğlu bahaneler uydurmaya başladı, ama onaylamadılar.
– Senin için özel karar alınmadı. Götürülenlerin en iyisi değil baban. Khabzeyi bozuyorsun,- ikinciyi kesinleştirdiler.
Başka çıkar yol bulamadan zorla babasının yanına gidip, asık yüzle durdu. – Ne zaman? Diye sordu.
– Şimdi, -zor duyulan sesle söyledi oğul.
Oğul, ağırlığı hissetmeden babasını çantaya oturtup dağa yöneldi. İhtiyarlar tepesine yönelik yolda ot yetişme olanağı olmuyordu. Oğulun gözümü yaşardı, yoksa yorgunluktan mı, sivri taşa takılıp yere düştü. Sepet de tökezleyip kenardaki dikenin köküne düştü. Üzgünlükten oğul bir müddet yattı ama gülme sesi kendisini kaldırdı. Babası güleç yüzle gülerek oğluna bakıyordu.
– Neden gülüyorsun baba ? – Diye sordu.
-Gülmemi anlatayım oğlum. Ben de dedeni o çantanın içinde götürürken, aynı yerde takılıp düşmüştüm… Düşürmeden çantayı al. Senin de oğluna yarayacak çanta. Oğul uzandığında, çantaya büyük bir yılanın dolanıp yattığını gördü. Yılan başını dikçe kaldırıp, gözlerinden ateş fışkırtarak oğlana baktı, iğneli dilini püskürtüp korkutarak, dişi olmayan nenenin kalmık çayı içmesi gibi ses çıkarttı. Oğlan ayağa kalkıp yılana bakarak gülmeye başladı.
– Sen niye gülüyorsun oğlum? Diye babası sordu.
– Tha (tanrı) seni atma yetkim olmadığı için haber verdi.
Kahir bakınca, onurlandırılmış gibi, çıplak başlı yılanı çantada gördü.
